EYLÜL + 1

Eylül’ün biri dedinmi hemen çarşafımın soğuduğunu hissederim. Aylardır uyuyabilmek için geceleri açık bıraktığım pencerem kapanır, vantilatörüm ise evin görünmeyecek bir yerine kalkar. Pek çok kişinin aklında halen yüzmeye havuz aramak varken ben şimdiden yerlere düşen sarı yaprakları düşlerim. Sonbaharın kokusu çabuk gelir burnuma.

Bu mevsim, en çok da evde oturmayı severim aslında. Ama tam benim istediğim gibi olmalıdır Eylül. Güneş bir görünüp bir kaybolmalı ve rüzgarsız bir yağmur yağmalıdır. Halen diri duran yeşil yaprakların üstündeki bir damla, üstüne bir daha gelince sileceklerini yeni çalıştırmış bir arabanın üstüne düşmelidir. Islanmayı seven iki tanıdığını almak için durmalıdır sonra bu araba. Çıkardığı tatlı hışırtıyla gözden kaybolmalıdır sonra.

Gün, erken uyanılmış bir Pazar olmalıdır. Dimağı benim kadar sonbaharda olmayan sevgili, yanı başımda pikesine sarınmış uyumakta olmalıdır halen. Uyandırmaya kıymakla kıymamak arasında bir ince çizgi yaşanmalı ve karar çabuk verilmelidir. Henüz nadiren duyulmakta olan teker seslerine ince bir hicaz veya yanmış bir rebetiko karışmalıdır, veya eşinden ayrı bir kumrunun acılı sesi belki.

Biraz hüzünlüdür benim için Eylül. Islanmış pencereler, hep bir anadolu köyündeki küçük çocuğun yanaklarından süzülen gözyaşını hatırlatır. Hep geçmiş gelir aklıma. Rövanşı yapılamayacak gazozuna maçlar gelir, camından yağmur sızan 303 otobüslerle yapılan okul yolculukları gelir, çekirdek ailemizin beş kişilik kahvaltı sofrası gelir. Gelir de gelir işte. Yine de en sevdiğim aydır.

Bu Eylül’de de birkaç kez yağmur yağdı, yine geçmişimi düşündüğüm oldu. Ama ilk defa bu Eylül’de uyandığımda gözlerimde farklı bir Kaan gördüm. Sabahları eşimin karnında elimi tekmeleyen biri var artık çünkü. Üstelik ben oynadıkça yer değiştiren, konuştukça kıpırtılarının rahatça seçildiği bir küçük adam.

Bu ay içinde bir oğlum oluyor benim. Oğlumu beklerken Eylül’ü daha çok seviyorum.

Canım oğlum. Ege’m!...



15.09.2007
Kaan TEMİZEL